طلوع صبحدم

انتظارم را به گلبرگ شقايق مي‌نويسم؛

تا بهاران باز رويد؛ باز گويد.

بر تنِ خيسِ هزاران قطره قطره

آبِ باران مي‌نويسم؛

تا شود بَر دشت‌ها جاري و آنگه

راه جويد؛ باز گويد.

بَر شميم عِطر ياس و شبنمِ سردِ شبانگاهان نويسم؛

تا طلوعِ صبحدم با عِطر آن

بيدار گردد باز گويد

انتظارم را به نِي، نيزار و انبوه نِيستان‌ها نويسم؛

تا كه هر دَم با نِي و با ناي، هم آواز گردد؛ باز گويد

انتظارم را به دل با اشك‌هايم مي‌نويسم؛

تا شُكوهِ شِكوِه را

با راز گويد؛ باز گويد...